غیبت گوتزه، شانس بایرن برای پیروزی در فینال ومبلی را افزایش داده

دورتموند با عبور از مالاگا و رئال ، حالا در یک قدمی جام، می تواند هر حریفی را ناکام بگذارد اما بایرن با قهرمانی در بوندس لیگا با 25 امتیاز اختلاف، نشان داد که این فصل تیم دیگری است

حدود یک ماه، قبل، پیش از دیدار بوروسیا دورتموند مقابل رئال مادرید در نیمه نهایی چمپیونزلیگ، یورگن کلوپ، سرمربی زردها، در پاسخ به این سوال که تیمش چگونه در دو دیدار مرحله گروهی مقابل تیم مورینیو، توانست یک پیروزی و یک تساوی کسب کند، گفت:" ما ژابی آلونسو را بستیم و بقیه کارها درست شد."

این باید از اینکه تا این اندازه آشکارا دستش را رو کرد، تا اندازه پشیمان شده باشد اما تقریبا به همان شکل در نیمه نهایی هم به پیروزی رسید. آلونسو بازیکنی است که ریتم بازی رئال را مشخص می کند و بیشتر حرکات تیم از او آغاز می شود. به همین دلیل هر بار که رئال صاحب توپ می شد، گوتزه به او نزدیک می شد و وقتی دورتموند به توپ می رسید، گوتزه به سرعت به کنارهای زمین برمی گشت و در مقابل گوندوگان به آلونسو نزدیک می شد تا او را زیر نظر بگیرد.

بایرن مونیخ کاملا شبیه به رئال بازی نمی کند اما شکل کلی بازی شان شبیه تیم مادریدی است و تمایل دارند تا بازی شان را از کانال خاوی مارتینس آغاز کنند. به طور منطقی، اگر گوتزه آماده بود، او همان عملکردی را مقابل مارتینس ارائه می داد که برابر آلونسو داشت. اما با مصدومیت گوتزه، اینطور به نظر می رسد که رویس به مرکز زمین منتقل خواهد شد و گروس کروتس جای او را در سمت چپ خواهد گرفت.

گوتزه همچنین از مرکز زمین، یک مثلث با بال و مدافع کناری تشیکیل می دهد که می تواند علاوه بر ایجاد موقعیت، روی مدافعان کناری بایرن، فیلیپ لام و داوید آلابا، فشار بیاورد؛ کاری که رویس هم باید آن را انجام بدهد.





آنها به هر حال کار دشواری دارند زیرا مدافعان کناری و بال های هر دو تیم ویژگی های هجومی زیادی دارند- ریبری و آلابا در مقابل بلاژیکوفسکی و پیشچک در یک سمت و لام ریبری مقابل مارسل اشملزر و گروس کروتز در سمت دیگر. کار وقتی دشوارتر می شود که بدانیم هر بار که آنها نفوذ می کنند، رویس به عقب می آید تا جای آنها را پر کند.

تصور این است که کلوپ با 4-2-3-1 همیشگی اش به میدان خواهد رفت. هر دو تیم از 4-2-3-1 استفاده خواهند کرد؛ هر دو از جلو پرس می کنند و تلاش می کنند تا خیلی سریع توپ را پس بگیرند؛ هر دو تیم هم به دنبال برتری در مالکیت توپ هستند.

سبک بازی دورتموند و بایرن مونیخ را می تواند فیزیکی تر و هجومی تر از تیکی تاکای بارسا دانست. اما مشکل اصلی این است که هیچ یک از دو تیم نمی تواند به اندازه آبی و اناری ها مالکیت توپ را در اختیار داشته باشند.

بایرن که در دو فصل اخیر، بعد از بارسا، بیشترین درصد مالکیت توپ و پاس صحیح را دارد، در بازی مقابل تیم ویولانووا، به خوبی با عقب کشیدن و ضد حملات سریع توانستند به دو پیروزی درخشان برسند. اما دورتموندی ها با توجه به آمادگی فوق العاده شان در دیدارهای اخیر و پرس فوق العاده ای که در دیدار مقابل رئال به اجرا گذاشتند، تیمی خواهد بود که در فینال ترجیح می دهد مالکیت توپ را به حریف بدهد.

این الگویی است که در دیدارهای این فصل دو تیم وجود داشت. دورتموند در دیدار خانگی مقابل بایرن که هفته قبل برگزار شد، با سیستم 4-2-3-1 بازی کرد اما این بیشتر شبیه یک جنگ ساختگی بود؛ تکلیف قهرمان لیگ مشخص شده بود و دو تیم نمی خواستند پیش از دیدار فینال دست خود را رو کنند.

اما دو تیم در در دیدارشان در لیگا پوکال که در فوریه برگزار شد، نمایش واقعی تری داشتند. در دیدار رفت بوندس لیگای این فصل در دسامبر هم به نظر می رسد کلوپ به این نتیجه رسیده که بازی کردن با سیستم مشابه بایرن، بازی را در اختیار حریف قرار خواهد داد. قهرمانی بایرن با اختلاف 25 امتیاز هم این را ثابت کرد که تیم شان قوی تر بوده و در نبردهای مستقیم می توانند بر حریف غلبه کنند.






در جام حذفی، کلوپ از سیستم 4-3-3 استفاده کرد؛ گروس کروتز به میانه میدان رفت تا جای بلاژیکوفسکی را پر کند و گوتزه به سمت راست منتقل شد. او در دیدار مقابل بایرن در آلیانس آره ما هم از چنین شیوه ای استفاده کرد؛ استفاده از بلاژیکوفسکی در مرکز و گوتزه در سمت راست. در لیگ، مشکل این بود که این تغییر باعث آزاد ماندن کروس شد زیرا اسون بندر تلاش می کرد تا به خاوی مارتینس نزدیک شود. دورتموند توانست در این دیدار به تساوی 1-1 برسد؛ نتیجه ای که البته با خوش شانسی به دست آمد.

در دیدار جام حذفی، دورتموند منظم تر بازی کرد و به میزان قابل توجهی، پرس بهتری را به نمایش گذاشتند. این بار گروس کروتز مامور مهار مارتینس بود- البته عقب تر از پستی که گوتزه در 4-2-3-1 برعهده می گیرد- بندر هم مامور مهار کروس بود. اگرچه مشکل این بود که شواین اشتایگر- و تا اندازه ای مارتینس- هافبک میانی خلاقی در مقابل نداشتند که نگران آن باشند؛ به همین خاطر به راحتی به جلو می آمدند؛ جالب اینکه حتی دانته هم فرصت نفوذ داشت. بایرن کنترل نیمه اول را در اختیار داشت و اگرچه دورتموندی ها در نیمه دوم پرس بیشتری وارد کردند اما خوش شانس بودند که تنها با نتیجه 1-0 شکست خوردند.   

در حال حاضر کروس به دلیل مصدومیت غایب است و این به معنای حضور توماس مولر در مرکز سپر هجومی است. توانایی او در پیدا کردن فضای مناسب، نقش مهمی در شکل بازی بایرن دارد؛ فاکتوری که شناوری بازی بایرن را مشخص می کند. ماریو ماندزوکیچ، مهاجم مرکزی تیم، مانند همتایش در سمت دیگر زمین، روبرت لواندوفسکی، خیلی تکنیکی نیست اما از انرژی فوق العاده ای برخوردار است و دائما به کناره ها می رود تا از فضای پشت سر مدافعان کناری، در هنگام نفوذ آنها، استفاده کند.

شیوه استفاده از روبن و ریبری، برگ برنده یوپ هاینکس در رقابت های این فصل بوده است. هیچ یک از این دو بازیکنان منظمی نیستند اما اوج گیری کروس و خرید ژردان شکیری، این فرصت را به هاینکس داد تا هر وقت بخواهد- در صورت توجه نکردن ریب-روب از دستورات- آنها را نیمکت نشین کند.

کلوپ دو بار مقابل بایرن از سیستم 4-3-3 استفاده کرد و هر بار موثر نبود و موجب شد تا هافبک ها نتوانند نمایش موثری داشته باشند. اینکه سیستم دورتموند مقابل رئال چه اندازه خوب کار کرد و با توجه به نمایش های بهتری که دورتموند در فصول قبل مقابل بایرن داشت (البته یک بایرن ضعیف تر)، باید کلوپ را وسوسه کند که بار دیگر از سیستم 4-2-3-1 استفاده کند؛ به این ترتیب، قرار گرفتن رویس در پستی که گوتزه حضور داشت و برعهده گرفتن نقش او، می تواند کلید بازی فردا شب باشد.

دورتموند با عبور از مالاگا و رئال مادرید، حالا در یک قدمی جام، می تواند هر حریفی را ناکام بگذارد اما بایرن با قهرمانی در بوندس لیگا با 25 امتیاز اختلاف، نشان داد که این فصل تیم دیگری است؛ در این بین غیبت گوتزه هم شانس آنها را برای پیروزی در فینال افزایش داده است.